Als ik niet beter zou weten en zou luisteren naar wat dat ene deel van mij wil, dan zou ik onder een dekentje bij de verwarming met een zak chips en een stuk appeltaart (of gewoon de hele taart) met slagroom lekker gaan Netflixen.
Altijd de auto nemen.
Wit brood met chocopasta eten.
En de pot uitlikken.
En om 10.00 een Twix nemen.
En Swirls niet kunnen weerstaan.
En stroopwafels kopen bij dat lekker geurende kraampje.
En pepernoten eten vanaf september.
En in vaste dienst zijn ergens.
En warm douchen.
En nog veel meer…
Want iets in mij houdt van lekker makkelijk, lekker warm, lekker lui en vooral lekker zoet. Iets in mij houdt daar zo van dat het geen rem heeft als ik eenmaal begin. Iets in mij heeft een enorme honger naar comfort en troost.
En!
Dat iets in mij is niet alles wat er is. Ik heb een keuze of ik daar naar luister. Want er is veel meer in mij. Er is ook iets in mij dat gezond en fit wil zijn en daar wat voor over heeft. Er is ook iets in mij dat geniet van grenzen opzoeken en het effect daarvan.
Niet per se van het koude dompelbad zelf, maar wel van het effect.
Niet per se van de hitte in de zweethut, maar wel van wat het brengt.
Niet per se van het opzoeken van de pijn en het aankijken van mijn shit, maar wel van wat daardoor meer ruimte krijgt.
Niet per se van groentensapjes, maar wel van een schoon en gezond lichaam.
Niet per se van de sportschool, maar wel van een goede hormoonbalans.
Niet per se van alles wat ondernemen inhoudt, maar wel van het volgen van mijn hart.
Van het brengen van mijn licht.
Er is meer in ons dan dat stukje dat comfort wil. Zoveel meer. De vraag is of we daar ook naar kunnen luisteren. Naar willen luisteren. De mind minder belangrijk kunnen maken zodat we het lichaam beter kunnen horen. Onze shit willen opruimen zodat de pleisters niet meer zo nodig zijn. En mild kunnen zijn als het even niet lukt. En de volgende keer weer opnieuw durven kiezen.
Door de pijn heen is zoveel moois te vinden.
Ook in jou.
Zoek het.
Vind het.
Voel het.
Koester het.
Voed het.
