Tagarchief: verslaving

Makkelijk, warm, lui en zoet

Als ik niet beter zou weten en zou luisteren naar wat dat ene deel van mij wil, dan zou ik onder een dekentje bij de verwarming met een zak chips en een stuk appeltaart (of gewoon de hele taart) met slagroom lekker gaan Netflixen.
Altijd de auto nemen.
Wit brood met chocopasta eten.
En de pot uitlikken.
En om 10.00 een Twix nemen.
En Swirls niet kunnen weerstaan.
En stroopwafels kopen bij dat lekker geurende kraampje.
En pepernoten eten vanaf september.
En in vaste dienst zijn ergens.
En warm douchen.
En nog veel meer…

Want iets in mij houdt van lekker makkelijk, lekker warm, lekker lui en vooral lekker zoet. Iets in mij houdt daar zo van dat het geen rem heeft als ik eenmaal begin. Iets in mij heeft een enorme honger naar comfort en troost.

En!
Dat iets in mij is niet alles wat er is. Ik heb een keuze of ik daar naar luister. Want er is veel meer in mij. Er is ook iets in mij dat gezond en fit wil zijn en daar wat voor over heeft. Er is ook iets in mij dat geniet van grenzen opzoeken en het effect daarvan.

Niet per se van het koude dompelbad zelf, maar wel van het effect.
Niet per se van de hitte in de zweethut, maar wel van wat het brengt.
Niet per se van het opzoeken van de pijn en het aankijken van mijn shit, maar wel van wat daardoor meer ruimte krijgt.
Niet per se van groentensapjes, maar wel van een schoon en gezond lichaam.
Niet per se van de sportschool, maar wel van een goede hormoonbalans.
Niet per se van alles wat ondernemen inhoudt, maar wel van het volgen van mijn hart.
Van het brengen van mijn licht.

Er is meer in ons dan dat stukje dat comfort wil. Zoveel meer. De vraag is of we daar ook naar kunnen luisteren. Naar willen luisteren. De mind minder belangrijk kunnen maken zodat we het lichaam beter kunnen horen. Onze shit willen opruimen zodat de pleisters niet meer zo nodig zijn. En mild kunnen zijn als het even niet lukt. En de volgende keer weer opnieuw durven kiezen.

Door de pijn heen is zoveel moois te vinden.
Ook in jou.
Zoek het.
Vind het.
Voel het.
Koester het.
Voed het.

Doe nou niet zo flauw

Weerstand

Hoe zit het nou… Als je gezonde keuzes maakt, dat je dan zoveel weerstand in de omgeving ervaart.
Huh?
Nou kijk. Je gaat ergens op bezoek en hebt besloten om geen suiker meer te eten omdat dat ontstekingen in je lichaam bevordert, de suikerspiegel doet pieken, overgewicht en diabetes in de hand werkt en als je eenmaal begint kun je niet meer stoppen. Bovendien voel je je stukken fitter als je geen suiker eet, heb je begrepen. Goed idee zou je zeggen. 
Maar je komt dus bij die persoon thuis en die heeft dan, speciaal voor jou, taart in huis gehaald. ‘Mmm. Lekker, maar bedankt. Lief van je, maar ik eet geen suiker.’
‘Oh doe je aan de lijn? Dat heb jij toch niet nodig?
Ik heb het speciaal voor jou gehaald. Gezellig toch?
Eentje kan toch geen kwaad?
Oh je wil echt niet. Nou dan neem ik ook niet.’
Je voelt dat ze gekwetst is.

Of je hebt besloten niet meer te roken of te drinken. Of gewoon minder te gaan drinken. Je bent uit met je vrienden, en die gaan allemaal aan het bier. Jij bestelt een glas water.
‘Ah doe niet zo flauw’. ‘Doe nou gezellig mee’. 
De BOB zijn of een zwangerschap lijkt de enige goede reden om geen alcohol te drinken. Of tegenwoordig ook wel de Alcoholvrije Maand. Als je daarna maar weer gezellig meedoet.

Gezellig

Snoepen, drinken, roken… je bent ongezellig, flauw, een spelbreker als je niet meedoet. Maar waarom? 
Ik ben toch niet minder gezellig als ik geen taart eet? De sfeer wordt toch niet bepaald door of en wat we eten, maar door het contact dat we hebben? Met een kopje thee op de bank heb ik net zo’n fijne avond als met een wijntje in de kroeg hoor. Als mijn gezelschap maar fijn is.

Het is toch niet flauw als ik niet drink of rook? Flauw gaat over een potje Kolonisten en dat je dan het bord door elkaar gooit als je aan het verliezen bent. Of de spelregels ineens aanpassen. 
Zou dat het zijn? Zijn de ongeschreven spelregels dat we dit soort dingen vooral met elkaar doen en niet in ons eentje? Dat we vooral niet mogen stoppen met snoepen, drinken, roken omdat we het niet meer ok vinden?

Andersom

Wat me opvalt is dat het in dit soort gevallen alleen over ongezonde gewoontes gaat.

Even kijken hoe het gaat met gezonde alternatieven:
‘Wil je een wortel?’
‘Nee dankje.’
‘Maar ik heb hem speciaal voor jou gehaald!’
… Gaat niet op he. Je hoeft niemand over te halen om een wortel of appel te eten. Als ze niet willen, is dat ok. En voel jij je ook niet lullig als je er wel een neemt.

Of iedereen bestelt een kopje thee en jij neemt water. ‘Doe niet zo flauw, doe nou gezellig mee!’
Nee, klinkt ook niet. Daar zou echt niemand een probleem mee hebben.

Confronterend

Dus. Mijn conclusie is dat het niet gaat over dat iets speciaal voor jou gehaald is. Of dat het anders niet gezellig is. Of dat het flauw is als je iets afslaat.
Het gaat er volgens mij om dat het confronterend is voor de ander als jij een gezonde keuze maakt. En hen daarmee confronteert met de ongezonde keuze die zij maken.
Omdat we allemaal wel weten dat het eigenlijk niet goed voor ons is (maar wel lekker).
Omdat het misschien wel keuzes zijn die we maken om iets niet te voelen. Want suiker, alcohol en nicotine zijn allemaal stofjes die iets doen in ons lichaam. Een soort geluksgevoel geven, of beloningseffect. Een kick. Een rush. Pleisters op een wond.
En we hebben vaak helemaal niet echt een keuze om dit wel of niet te nuttigen. Want er zit ook nog een verslavende component aan. Hoe hard er in mijn hoofd ook een stemmetje riep om niet dat koekje te pakken. Maar intussen deden mijn handen dat wel. En nog een. En nog een. En hoe vaak dat stemmetje wel niet riep dat het morgen anders zou gaan. En dat weer niet lukte.

Hoe vaak nemen mensen zich voor om te stoppen met roken?
Hoe vaak zeggen mensen voor een avondje uit dat ze niet teveel gaan drinken?
Hoe vaak bestaan de goede voornemens uit niet meer te snoepen?
… en hoe vaak lukt dat niet…

Tijdens de challenge ‘1 maand suikervrij’ meldde iemand:
‘Mijn schoonvader bleef doorvragen waarom ik geen suiker eet en waarom ik nou deze challenge zo belangrijk vond dat ik zelfs een klein puntje gebak niet wil eten.’

Het raakte me toen ze dat deelde. Alsof ze deze man echt iets aandeed met haar keuze. Een keuze die niet gerespecteerd wordt door de omgeving.

Droom

Hoe fijn zou het zijn als we elkaar gewoon zouden steunen op dit soort momenten, en het niet persoonlijk nemen? Of interesse zouden tonen, vragen wat iemand beweegt om deze keuze te maken, en wat het oplevert. Zodat we elkaar kunnen inspireren.

Ik droom nog even verder…

Ik en suiker

Leefstijl

Ik moet wat bekennen.

Al ruim 2 jaar eet ik suiker-, koezuivel- en glutenvrij. Dat bevalt me heel goed, het levert zoveel voordelen op en ik vind het ook leuk om er elke keer weer iets lekkers van te maken. En ik heb natuurlijk Voeding van Leen opgericht omdat ik van deze leefstijl en alle kennis die ik rond dit onderwerp heb opgedaan mijn beroep wil maken. Ik gun iedereen deze gezondheidsverbetering!
Ik voel me beter, ik heb meer energie, mijn allergie is sterk verminderd, ik heb geen ‘gassen’ meer, ik heb geen cravings meer.
Nou ja.
Over het algemeen dan.

Suikerdip

Vroeger at ik elke twee uur. Echt van suikerdip tot suikerdip, dat snap ik nu. Dat is over. Ik kan prima op drie maaltijden de dag door en heb tussendoor niets nodig. En ik weet ook dat ik bij momenten met ongezonde (maar lekkere) hapjes gewoon niets moet nemen. Dat kost me ook geen moeite. Maarr…. Áls ik dan één hapje neem. Dan is het niet meer te houden. Ik kan niet één pepernoot eten. Ik kan niet één koekje nemen. Ik kan niet één bonbon nemen. Of zelfs één pizzastuk. Dan gaat de rem er af en kan ik niet meer stoppen. En dat voelt niet ok. Dat voelt als een alcoholist die zich niet meer kan houden bij de eerste slok,  ook al is hij al jaren schoon.

Het gebeurt me gelukkig bijna nooit, omdat ik weet dat dit voor mij zo werkt. Ik begin gewoon niet. Hoef ik ook niet te stoppen.

Maar soms!

Pepernoten

Laatst zat ik pakjesavond voor te bereiden toen de jongens in bed lagen. Er hing een zak met lekkers in de kast, gekregen van mijn zwager voor pakjesavond. En die pepernoten riepen me… ‘Joehoe! Hier zijn we! We zijn lekker! Gluten en suiker! Eat me!
En ik dacht: Ach, één handje. Doe ook ‘s gek.

Not.

In no time had ik een halve zak achter de kiezen. Zoooo frustrerend!
En het voelt ook helemaal niet fijn. In mijn maag en darmen krijg ik een NEE. Maar in mijn mond roept er iets heel hard JAAAA.

Discipline

Is er nou iets mis met mijn discipline? Laatst zag ik een filmpje waarin iemand van het Voedingscentrum glashard beweerde dat suiker niet verslavend is. Terwijl er ook berichtjes worden gedeeld waarop te zien is dat bij het eten van suiker hetzelfde gebied in de hersenen wordt geactiveerd als bij het gebruiken van coke.

Verslavend

Voor mij is het wel duidelijk. Het geldt natuurlijk niet voor iedereen, maar voor mij wel. Hartstikke verslavend. Dus niet beginnen. Geen 80-20 regel op het gebied van suiker. Gewoon niet doen. En als ik het dan, 2x per jaar, per ongeluk wel een keer doe… dan geniet ik er maar van. Ik ben ook een mens!