Even wennen
Sinds twee jaar heb ik van april t/m oktober een moestuintje. Dat kan bij ons op de kinderboerderij om de hoek. Het zijn ouder-kind-tuintjes.
De eerste keer was echt even wennen. Ik begon te laat, kwam te weinig, en wist nog niks. Maar ik ontdekte dat jaar wel hoe heerlijk het is om in de moestuin te werken en hoe leuk het is om de kinderen te laten zien hoe groente groeit en je eigen gekweekte groenten te oogsten en te eten. Dus dit jaar begon ik gewoon opnieuw.
Goedkoop en puur natuur
Dit jaar hebben we al tuinbonen, radijsjes, veel courgettes, sla, bietjes, worteltjes, en allerlei kruiden kunnen eten. Pompoenen, broccoli, bloemkool en nog meer courgette komen er nog aan.
Het leuke is dat het bijna niks kost, behalve wat tijd, en dat je precies weet wat er (niet) op je groenten zit. In ons geval wel wat uitlaatgassen. Maar in ieder geval geen bestrijdingsmiddelen!
Oerkracht
De moestuin is zoveel meer dan wat het opbrengt aan groente. Ik vind het heerlijk om tussen de oerkracht aan het werk te zijn. De eerste sprietjes die boven de grond uitsteken. Grote, vruchtdragende planten te zien ontstaan uit ienimini zaadjes. Met m’n handen in de aarde te wroeten. De onkruid liefdevol te verwijderen. Want ook al heet het on-kruid, het is ook gewoon de natuur die z’n gang gaat.
De opbrengst is eigenlijk bijzaak. Dit is gewoon Zen!
Zen
Ik ontspan.
M’n hoofd is leeg.
Ik adem dieper.
Tijd bestaat niet.
Ik voel de blaren niet die ontstaan tijdens het schoffelen.
Er is altijd genoeg om over na te denken maar in de moestuin is het gewoon stil in mijn hoofd.
Inzicht
De moestuin leert me zoveel over mezelf.
Ik kwam terug van de vakantie en had twee en een halve week niets gedaan aan de moestuin. Overal flink wat onkruid dus. En er moest geoogst worden. En planten vertroeteld.
Er waren reuzencourgettes en er was daar ook iets aan het rotten.
De tomatenplanten moesten gestut en gediefd worden .
De tuinbonen waren klaar met hun taak en moesten verwijderd worden.
De broccoli groeide uit de mandjes.
Intussen zag ik een enorme struik basilicum en bedacht ik me dat ik heel veel potjes pesto zou gaan maken.
En ik vroeg me af waar die munt ineens vandaan kwam…
En wat zou ik gaan doen met de lege stukken straks?
In het begin liep ik rondjes en deed ik hap snap overal iets. Of beter: niets. Ineens zag ik dat ik altijd zo doe in situaties waar van alles tegelijk moet gebeuren en de prioriteiten niet duidelijk zijn. Dan ren ik rond als een kip zonder kop en kom nergens toe.
Toen ik diep ademhaalde en op m’n hurken ging zitten begon ik stap voor stap het onkruid te verwijderen. Niet proberen overzicht te bewaren, maar focussen. Kiezen. First things first.
Na twee uur was alles gedaan.
Ik moest om mezelf lachen. Wat heerlijk zo. Dit neem ik mee naar het ‘echte’ leven!
Hoe leerzaam kan een moestuin zijn.
