Zo lang als ik me kan herinneren ben ik allergisch voor alle dieren met haren of veren. Vooral voor katten. Al m’n slijmvliezen reageren dan heftig: niezen en verstopte neus, hoesten en benauwdheid, rode dikke ogen, jeuk en bultjes op mn huid. Donzen dekens en stoffige plekken kon ik ook beter mijden.
Op bezoek bij mensen met huisdieren was dan ook altijd een uitdaging. Was er reden genoeg om de reacties van mijn lijf weer uit te zitten? Vaak overkwam het me gewoon want er gebeuren ook spontane dingen en ik vergat heus wel eens te vragen of iemand katten had. Meestal binnen 5 minuten ontdekte ik het dan vanzelf. Om vervolgens de reacties te zien oplopen tijdens en na het bezoek.
En nu… zoals ik al eerder schreef, is mijn eczeem bijna verdwenen, lijkt mijn haar terug te komen, en de allergische reacties blijven uit. Ik vind het heel onwerkelijk, zit steeds bijna te wachten tot er toch iets gebeurt. Meestal is er nog wel een moment dat ik een paar keer moet niezen, maar daar blijft het dan bij. Alsof mijn systeem de oude reactie wel weer wil geven, maar dan beseft dat het niet meer hoeft. Ik heb zo vaak gezegd dat ik, als ik mocht kiezen tussen eczeem, haaruitval en allergie, zou kiezen om de allergie eruit te gooien. Omdat dat sociaal zo’n belemmerende factor is. Het lijkt alsof ik niet meer hoef te kiezen nu…
Dit weekend was ik op de verjaardag van mijn broertje en had daar een ontmoeting met een nieuwe kat. Weer niets! Toen ging het gesprek er dus over dat ik nu wel een kat in huis kon nemen. Maar zo makkelijk is het niet. Ik merkte dat ik over zoveel meer heen moet stappen dan alleen het idee van kapotgekrabde banken en overal haren. Toen ik dat probeerde uit te leggen belandde ik in een emotionele achtbaan van herinneringen.
Dat ene feestje als kind waar ik steeds even naar buiten moest omdat de reactie zo heftig was dat ik bijna niet meer kon ademen. Die keer dat ik na verstoppertje op een oude stoffige zolder drie uur lang met koude washandjes op mijn ogen moest zitten voordat de zwelling en de jeuk een beetje afnamen. Elke keer weer dealen met al die reacties van mijn lijf, niet alleen tijdens het bezoek, maar ook onderweg naar huis en vaak de hele nacht erna nog, en de uitputting de dag erna. De reacties van gastheer en –vrouw, die zich zorgen maken hun gast die zich beroerd voelt, niet meer ophoudt met niezen en bijna niet meer kan ademen. De goedbedoelde maar zinloze acties: ‘Ik heb speciaal voor jou alles gestofzuigd vanmorgen’ (Nee! Dat maakt het alleen maar erger!), ‘Zal ik hem naar buiten doen?’ (Helpt niet). De eenzaamheid die ik voelde, elke keer als ik daar met mijn lijf aan het vechten was op een moment dat ik eigenlijk gezellig mee wilde doen. Het groothouden omdat iedereen er zich zo lullig over voelde: ‘Het valt wel mee hoor’. ‘Ik ben het wel gewend’. De neiging onderdrukken om mijn neus in zo’n lief klein kitten te steken en ermee te knuffelen. Veel mensen denken dat ik niet van dieren houd, maar dat is helemaal niet zo.
Alles wat voor mij aan die allergie verbonden is, kwam aan me voorbij en dat confronteerde me. In het moment dat mijn allergie toeslaat, moet ik dealen met wat er gebeurt, maar nu met (een beetje) afstand kon ik voelen wat het voor enorme invloed het heeft gehad op mijn leven. De heftige reacties, niemand die het echt begrijpt, eenzaam en anders zijn, opgesloten in mijn lijf zijn… Voordat ik zover ben dat ik zelf een kat in huis neem (als ik dat al zou willen), moet ik daar dus nog ‘even’ doorheen.
Ik wil graag begrijpen hoe het kan dat ik geen reactie meer heb ineens. Het moet wel met voeding te maken hebben want dat is het enige dat er veranderd is. En flink veranderd natuurlijk. Dit weekend had ik lesdag 3 en 4 van de opleiding Trainer Hormoonfactor en ik ga het nu steeds beter begrijpen. Stress is zo’n belangrijk element bij een gezond lichaam in balans. Ook stress uit voeding. En in je voeding kan heel veel stress zitten: Gluten, zuivel, suiker, e-nrs, gifstoffen, bestrijdingsmiddelen… Je kunt je wel voorstellen dat het stress oplevert als je steeds voedingsstoffen binnenkrijgt waar je eigenlijk niet zo goed tegen kan.
Gluten en zuivel zijn de oorzaken die op nr 1 en 2 staan bij het ontstaan van heel veel klachten. Je hoeft geen allergie te hebben zoals bij coeliakie het geval is, om schade te krijgen van het eten van gluten. Heel veel mensen hebben baat bij glutenvrij en zuivelvrij eten zonder dat met reguliere testen is aangetoond dat ze hier allergisch voor zijn. Vermoeidheid, somberheid, huidproblemen, hoofdpijn, darmklachten… kan allemaal oorzaak hebben in voeding. Zelfs veel auto-immuunreacties verminderen of verdwijnen zelfs als mensen door middel van het aanpassen van hun voeding de ontstekingsreacties in hun lijf verlagen. En eczeem, allergie en haaruitval zijn allemaal auto-immuunreacties.
In een apart blog zal ik hier een keer uitgebreid op in gaan. Eerst nog even verder studeren!