24 februari 2015
Vroeger wilde ik banketbakker worden. Zo. Dat is gezegd. Niet iets waar ik als volwassene trots op ben geweest. Waarschijnlijk wilde ik het alleen omdat ik dan de hele dag van de taartjes kon snoepen. Voor zoete deegwaren kon je me midden in de nacht wakker maken…
Vorig jaar hadden we een bijeenkomst met alle leidinggevenden en er was een Zeer Geslaagde en Gedreven Jongeman ingehuurd voor een speech. Een bergbeklimmer. De hoogste en gevaarlijkste bergen had hij bedwongen. En hij vroeg ons wat onze droom was als kind, wat we wilden worden. En of we er wel alles aan gedaan hadden om dat te bereiken. Want dat had hij natuurlijk wel. Ik moest even nadenken, wat was mijn droom ook alweer? Ik zag het kleine meisje met de twee staartjes weer voor me. Banketbakker. Echt niet dat ik dat daar hardop ging zeggen, tussen al die leidinggevenden die natuurlijk altijd al directeur hadden willen worden en daar alles voor hadden gedaan. Echt niet dat ik er alles aan gedaan had om banketbakker te worden, want dat was allang mijn droom niet meer. Ik had eigenlijk geen droom meer, heb gewoon mijn pad gevolgd. Ik had een goed stel hersens dus ik ging studeren. Dus ik vond een baan. En vervolgens nog een. Ik maakte keuzes op het moment dat het daar tijd voor was, en deed de dingen die ik leuk vond, maar had daarin niets gepland.
Niet lang daarna kregen we bericht dat er een reorganisatie op komst was. Er zou een managementlaag verwijderd worden. Mijn berekening was al snel gemaakt: voor mijn functie zou geen plaats meer zijn. Wat nu? Ik was nog niet klaar voor een nieuwe keuze. Geforceerd op zoek naar een baan was pijnlijk en voelde niet goed, bovendien was nog niet duidelijk wanneer het zou gaan gebeuren en hoe het er ui zou gaan zien, dus er was nog tijd. Ik vroeg vrienden wat ze mij zagen doen, los van opleiding en werkervaring, en probeerde me open te stellen voor meer dan alleen een logisch gevolg op mijn studie en werk tot nu toe.
Langzamerhand ontstond er een beeld. Ik was al een tijdje bezig met gezonde voeding en door het lezen van artikelen en het volgen van groepen merkte ik dat het onderwerp me erg raakte. Omdat ik veel niet meer wil eten en niet meer in mijn kinderen wil stoppen, sta ik veel in de keuken om zelf alternatieven te bakken. Daar geniet ik van. Ook van het delen van mijn nieuwe kennis en het inspireren van anderen op dit gebied. Er is intussen een Facebookpagina, ik begon voorzichtig met een opleiding, ik heb een dag per week ouderschapsverlof opgenomen, maakte een website, bak taarten voor verjaardagen van vrienden en familie, en schreef me in voor een tweede opleiding. Ben ik toch een soort banketbakker geworden. En nog trots ook!